De Onzichtbare Gevaren van een B12-tekort en de Onwil van het Medische Systeem

Het verhaal van Lisa roept een fundamentele vraag op: waarom weigeren artsen soms een behandeling die, hoewel eenvoudig, niet volledig wetenschappelijk onderbouwd is, maar die toch een mogelijke oplossing kan bieden voor de problemen van de patiënt?

In de medische wereld, waar wetenschappelijke bewijsvoering koning is, ontstaan soms situaties waarin de realiteit van een patiënt botst met de rigide regels en protocollen van het systeem. Dit is het geval voor Lisa, een 15-jarig meisje dat al maanden vecht tegen een mysterieuze aandoening. Haar ouders zijn ervan overtuigd dat een simpel tekort aan vitamine B12, veroorzaakt door haar veganistische dieet, de oorzaak is van haar ernstige toestand. Maar in plaats van een eenvoudige behandeling met B12-injecties, kiezen de artsen voor een drastische en invasieve benadering: elektroconvulsietherapie (ECT), ook wel bekend als elektroshocks.

Het verhaal van Lisa roept een fundamentele vraag op: waarom weigeren artsen soms een behandeling die, hoewel eenvoudig, niet volledig wetenschappelijk onderbouwd is, maar die toch een mogelijke oplossing kan bieden voor de problemen van de patiënt?

Lisa's verhaal begint onschuldig genoeg. Ze was een normaal, opgewekt tienermeisje, tot ze plotseling steeds vermoeider werd en uiteindelijk nauwelijks nog kon bewegen of reageren op haar omgeving. De diagnose van de artsen luidde katatonie, een aandoening waarbij er iets misgaat met de cellen in de hersenen, wat leidt tot ernstige bewegings- en communicatieproblemen. De voorgestelde behandeling: een combinatie van het kalmeringsmiddel lorazepam en elektroshocks.

Maar Lisa’s ouders, Henny en Esther, zijn overtuigd dat deze diagnose niet het hele verhaal vertelt. Hun dochter volgt al drie jaar een veganistisch dieet, noodzakelijk vanwege haar allergieën voor soja en koemelk. Veganisten, vooral zij die niet goed geïnformeerd zijn over voedingssupplementen, lopen een groot risico op een vitamine B12-tekort. Dit vitamine is van cruciaal belang voor de gezondheid van het zenuwstelsel en de aanmaak van rode bloedcellen, en het komt van nature alleen voor in dierlijke producten.

Een ernstig B12-tekort kan leiden tot neurologische problemen die zich uiten in symptomen die verdacht veel lijken op die van katatonie. Ondanks deze duidelijke link, en ondanks het feit dat B12-injecties relatief eenvoudig, goedkoop en veilig zijn, weigeren de artsen om Lisa op deze manier te behandelen. Waarom? Omdat de effecten van B12-injecties in dit specifieke geval niet voldoende wetenschappelijk onderbouwd zijn, zeggen ze.

Deze situatie belicht een diepgeworteld probleem in de gezondheidszorg: de afhankelijkheid van protocollen en richtlijnen die weinig ruimte laten voor maatwerk of intuïtieve behandelingen. Artsen worden opgeleid om te vertrouwen op bewijs, wat essentieel is om effectieve en veilige zorg te bieden. Maar wat gebeurt er als de wetenschap nog niet alle antwoorden heeft? Wat als een patiënt net buiten de gebaande paden valt, zoals Lisa, die ondanks de schijnbare logica achter een B12-behandeling, niet in aanmerking komt voor deze eenvoudige interventie?

In plaats van een mogelijk tekort aan te pakken, kozen de artsen voor een veel ingrijpender behandeling: elektroshocks. Deze methode, hoewel effectief voor sommige vormen van ernstige depressie, brengt aanzienlijke risico's met zich mee, vooral voor het brein van een jong en kwetsbaar meisje als Lisa. Geheugenverlies, verwarring en andere cognitieve problemen zijn bekende bijwerkingen van ECT. Voor haar ouders, die hun dochter slechts enkele jaren geleden zagen genieten van het leven, is deze keuze onbegrijpelijk.

Het debat over Lisa’s behandeling roept bredere vragen op over de rol van patiëntgerichte zorg en de bereidheid van artsen om buiten de lijntjes te kleuren wanneer standaardprotocollen tekortschieten. In een tijd waarin diëten zoals veganisme steeds populairder worden, zou de medische gemeenschap proactiever moeten zijn in het herkennen en behandelen van de unieke behoeften van deze patiënten. Een eenvoudig bloedonderzoek naar B12-waarden en een proefbehandeling met injecties zou mogelijk veel leed kunnen voorkomen.

Henny en Esther blijven vechten voor hun dochter, en hun verhaal is een wake-up call voor zowel de medische wereld als de samenleving. Het benadrukt de noodzaak van een meer holistische benadering van gezondheidszorg, een waarin de unieke omstandigheden en behoeften van elke patiënt centraal staan, en waar gezonde scepsis tegenover niet-onderbouwde behandelingen gepaard gaat met compassie en flexibiliteit.

Als we iets kunnen leren van Lisa's verhaal, dan is het dat de wetenschap een gids is, maar geen allesomvattend antwoord biedt. Soms vraagt zorg om moed en creativiteit, om te doen wat juist voelt, zelfs als het buiten de geaccepteerde normen valt. Want uiteindelijk gaat het om het welzijn van de patiënt, en niets zou belangrijker moeten zijn dan dat.

Bronnen:

• Spetter, E. (2024, August 21). Ouders lijnrecht tegenover ziekenhuis om behandeling van hun dochter (15): ‘Ze moet daar weg’. Algemeen Dagblad. Geraadpleegd van https://www.ad.nl/binnenland/ouders-lijnrecht-tegenover-ziekenhuis-om-behandeling-van-hun-dochter-15-ze-moet-daar-weg~a12783db